thatsthespirit

 Hipotetyczna twarz i hipotetyczny cement, po którym przejechała. "Kto to tu postawił?!" i dlaczego akurat przede mną, nie wiem. Dziś, to już zupełnie inna rzeczywistość. Poważnie!

wasntthatbadwasit

>escape to a parallel reality to avoid making a phone call

Chociaż, jeśli się zastanowić, jakie miewałam pomysły... Plany!

Próbuję po prostu powiedzieć, że tracę wiarę w pewność czegokolwiek. Może to mój urok, może trauma po tamtych wcześniejszych akrobacjach, a może jakiś wielki żart, ciągnący się od samego początku. 

circle

Miałam dobre intencje, a wyszło na to, że nawywijałam - jeżeli można tak to nazwać, bo zwyczajnie mogłam kogoś skrzywdzić. Byłam pewna, że robię dobrze. Że tak trzeba, tak, i tylko tak. Nie tyle rzuciłam się z motyką na Słońce, wręcz się nią zamachnęłam na wszystko i wszystkich wokół. Przepraszam. Nie zamierzam tracić rozumu, ale zostawię go dla siebie.

aightimmajustsadshitpostfromnowon

screwitimmaenjoy

Nie liżę ran. Nawet nie rzucam się sama sobie do gardła. Ja się... cieszę. I nie ma w tym żadnego, okropnego drugiego dna. Szczerze się cieszę.

Czuję też ulgę. To dopiero mały kroczek, ale nigdy, ani na chociaż jedną okropną noc i równie okropny poranek, nie chcę wracać do tego, co się wcześniej ze mną działo. 

truetho

"You create from longing. It is the overwhelming desire for what remains out of reach that defines your work. You are someone who is always wanting for something. The endless craving gnaws at you to the point that it would consume your every thought if you couldn't find a way to let it out. The nagging sense of lacking drives you to create, to give your desires an audience so that they do not devour you from the inside out. Creating something from your desires makes the sense of emptiness less acute. It's a way of obtaining some measure of fulfillment in spite of the constant craving for more. As long as you can create, an outlet for your longing is the one thing you can't be denied."

where

Pamiętam, całkiem dobrze. Wszystko było dopiero przed nami, lub ciągle w nas żyło - i rozpacz, i szczęście. Całkowite szaleństwo. Najpiękniejsze lato. Początek drogi. Irysy i róże. 

(Jeśli się nad tym zastanowić, to miejsc, do których chciałbym wrócić, wcale nie jest mniej, niż tych, z których trzeba uciec.)

imalloutofsaltwellihopeso

Nieważne są "napady autyzmu" - ważne, że wspomnienia o nich nie dręczą w czasie długich, zimnych bezsennych nocy.

wasam

Więc istnieje Dzień Taniego Wina!

aqueeniswhatiembody

Osiągnęłam o wiele więcej działając instynktownie. Potem przytłoczyły mnie, niczym ten walec, teorie i porównania. Krok w tył i do przodu.

brothankyoubro

Po prostu tu bądźmy. To szybkie i nieskomplikowane remedium na bardzo męczące i bezsensownie poplątane dolegliwości.

pleaseletme

. 

thepoemscametolife

Płakałam nad tym, czego dosięgnąć nie mogłam. A teraz ściana się kruszy, a ja muszę jedynie złapać płatek śniegu - nie kamień, nie cegłę, nie obietnice.

Wrócimy do początku, samego początku. 

godpleasegodthankyou

Czy jestem już pod ścianą? Z jeden strony wiem, co to wszystko oznacza, a z drugiej jestem gotowa na ten krok. Tak bardzo bym chciała... Wreszcie, nareszcie... Tylko bez nerwów, i wszystko pójdzie elegancko. 

andrelief

Nieszczęścia, szczęścia, nowości, "kto by pomyślał"... Rzeczywiście widzimy tylko to, co widzą nasze oczy. 

youbringmebacktodefault

 Pewnie jest to trochę niewdzięczne, myśleć w ten sposób, ale gdybym nie miała teraz żadnej alternatywy, to stałabym się cieniem samej siebie, i to bardzo wątłym. Moje ciało się zmęczyło, umysł także. I znowu widzę ten dobrze znany schemat - kiedy robi się beznadziejnie, nagle otwierają się kolejne drzwi, wręcz całkiem nowa mapa. Tym razem podzieliło się to na dwa etapy, ale nie wydaje mi się, żeby miało to coś zmienić. O tak, reakcja łańcuchowa. 
Poza tym przecież okazało się, że cała masa rzeczy czeka jedynie, żeby je dojrzeć. To też zupełnie nowe rozdanie. 
No i pewne... inne wybryki. Czas zapanować nad nimi w ogóle, czy po prostu nauczyć się panować nam nimi? Wróć!

mate

Czy to tak po prostu jest? Kobiety tak mają? Czy to typowe dla mnie? Nie wiem, zawsze mówili o wytrwałości i pewności. A jeżeli jest się wytrwałym i pewnym, a, mimo wszystko, ma takie... odczucia? Co jest w takim razie prawdziwe? 

idofeelgoodactually

runforyourlife

Nie chcę patrzeć i nie chcę słuchać. Intuicja nigdy mnie nie zawodzi. 

comeallyefaithfuljoyfulandtriumphant

Dlaczego najtrudniej jest wpisać na najbardziej oczywiste rozwiązania? Jakbym nie słyszała własnych słów.

Mam nadzieję, że rzeczywiście można się nauczyć wszystkiego. 

itwillneverbethesameshadeofblond

Chyba czas uświadomić sobie to, że tamte wrażenia już nie wrócą. Teoretycznie jest to możliwe - ale, jak na razie, to właśnie tylko gadanie, za każdym razem okazuje się, że jednak jest inaczej. Musiałabym dać sobie bardzo dużo czasu; musiałabym nie mieć wyjścia. Może właśnie o to chodzi? Przede mną coś nowego. To coś? 

newlife

To chyba moje ulubione odczucie tego typu. Tyle się wydarzyło, tyle się nauczyłam, tyle sobie uświadomiłam. Do tego ta jedna w swoim rodzaju atmosfera. Oczywiście, trochę się też namęczyłam, to była podstawa, ale, z perspektywy czasu, nieźle dałam sobie radę.

Może to właśnie zdarzenia z dzisiaj w jakiś sposób mi to uświadomiły. A może od czasu do czasu te wspomnienia będą wracać - i, będąc całkowicie szczerą, nie mam nic przeciwko. 

broforreal

 Muszę dać sobie kopa w odwłok i w końcu zrobić coś tak oczywistego, jak zaufać samej sobie. Tak. Boję się, nie czuję się gotowa, wiem zbyt mało, robię coś źle. Nie potrafię stanąć na własnych nogach, a przynajmniej na własnym rozumie. To chyba dobry znak, że wreszcie zaczynam to rozumieć (z małą pomocą). Nie zrobię ani kroku, jeżeli sama nie będę wiedziała, co robić. Tutaj nie ma ze mną już nikogo. Wiem, że sobie poradzę, muszę, każdy z nas przez to przeszedł, i jakoś wszyscy żyjemy, i to całkiem dobrze. Bardzo dobrze.
Głęboki wdech. Zmiana umiejscowienia odwłoka, zmiana kwiatków na parapecie. Nowa nadzieja. 
Już nikt nie będzie mnie ciągnął za rękę. Przecież wiem, jak się czułam, co się działo, więc dlaczego tak ciężko zostać mi sama ze sobą? 
"Postaw się i nie daj się".

letmegetme

Wiem, kim jestem. Wiem, dlaczego, i nieśmiało domyślam się, z jakiego powodu akurat tutaj.

💡

ittookthirteenbeaches

 W styczniu zeszłego roku straciłam chęć do wszystkiego, z życiem włącznie. Nie mówię tego ot tak, bo naoglądałam się memów, czułam się jak uczłowieczony ślepy zaułek. Byłam definicją bezużyteczności - poczucia niesprawiedliwości, zależności, samotności, zmarnowanego potencjału. Rozpacz zamieniała się w śmiech, bo przecież taka jest kolej rzeczy w opisywanym stanie, a ja wmawiałam sobie, że to zwiastun czegoś dobrego. Każda niteczka nadziei, choćby nie wiem jak irracjonalna, wydawała się stabilna jak lina. Tak.
Po jakimś czasie, na szczęście, głównie dzięki zajęciu uwagi alkoholem, środkami przeciwbólowymi, i rzeczywistością z pikseli, zaczęłam dochodzić do siebie. Może niekoniecznie można to nazwać "sobą"; ból nie był już, co prawda, tak dokuczliwy, jednakże za cenę bycia tu i teraz. Funkcjonowałam jak maszyna, zrobić to, dokończyć tamto, pójść tam, wrócić, dziś, jutro, pojutrze. Dokładnie, "funkcjonowałam". Taki stan utrzymywał się dość długo, mniej więcej do połowy roku, nie zważałam nawet na ten cały cyrk odprawiający się wokół; będąc kompletnie szczerą, pomógł mi on skierować uwagę w zupełnie innym kierunku. Oczywiście, nie za darmo, bo smutek zamienił się w złość.
Być może to też zasługa witaminy D, bratków zasadzonych przed domem, ale wreszcie zaczęłam znów odczuwać, co się dzieje wokół, a przede wszystkim ze mną. Ból pozostawał, ale stłumiony, gdzieś z tyłu głowy, pomiędzy jajecznicą z pieczarkami, a pieleniem warzywnika. 
Potem znów coś pyknęło. Mogę ze stuprocentową pewnością powiedzieć, że ubiegły lipiec był jednym z najlepszych miesięcy w całym moim relatywnie krótkim życiu, a bezdyskusyjnie najlepszym okresem zeszłego roku. Udało mi się spełnić moje drugie największe marzenie (to pierwsze, to właśnie powód mojego załamania), skończyłam studia z niezłym wynikiem, inne sprawy również poszły po mojej myśli. Jednak, skoro wspomniałam o "pyku", to również trzeba go ująć. Miałam wrażenie (zorientowałam się, gdy ten mega miesiąc już minął), że robiłam wszystko mechanicznie, trochę inaczej, niż wcześniej, bo jakby jakaś siła prowadziła mnie wszystkimi prawidłowymi ścieżkami, po prostu nie mogłam popełnić żadnego większego błędu. I ponownie trzeba było za to zapłacić - to jasne, odczuwałam radość, ale jakoś tak... niepełną. Jakbym mogła ją czuć, dotykać jej, trzymać i nie puszczać, ale mimo wszystko dzieliła nas cienka zasłona. Cieniutka, ale jednak.
To również właśnie w tym czasie po raz pierwszy, po długim, długim czasie, powróciłam myślami do moich starych trików. Teraz wiem, że zabrałam się do nich kompletnie nie tak, jak trzeba, i, oczywiście, nic z nich nie wyszło, ale to był początek - wiadomo, że nie od razu świat zbudowano. A przynajmniej tak mi się wtedy wydawało.
Nie wyszło, moje nieszczęście po raz kolejny wróciło z tarczą, i znowu na pewien czas zapomniałam. O dziwo, nie obraziłam się ani na moje sztuczki, ani nie pogrążyłam w rozpaczy. Czas po prostu płynął dalej, na chwilę znów zapomniałam o tym, by próbować.
Pod koniec października ochota zaczęła wracać, ale - znowu - wydawało mi się, że ktoś podejmuje decyzje za mnie. Byłam w pełni świadoma, co musiałabym zrobić, tym samym nie robiąc nic. Marząc. Marząc bezowocnie.
Aż, nagle, nadeszła połowa listopada. Ten ktoś/to coś, kto prowadził mnie wcześniej za rękę, a może raczej za mózg, wręcz popchnął mnie w kierunku wiary i możliwości. Natychmiast, bez ostrzeżenia. Wiedziałam, co mam zrobić, jak, że to jedyne logiczne rozwiązanie.
I tak, jak w całym moim życiu, i teraz wszystko dzieliło się na widoczne (choć nie do końca fizyczne i chronologiczne) etapy. Jakby wszystko szło zgodnie z planem, choć ten plan miałam poznawać dopiero w trakcie wykonywania go. Od raczkowania, do stania, do kroków, aż po pewny chód. 
Bo właśnie na tym poziomie teraz jestem. Chodzę. Stabilnie i ufnie trzymam się na własnych nogach, docieram tam, gdzie chcę, kiedy trzeba przysiadam, kiedy mam ochotę wstaję. Co prawda, czasem potknę się o własne nogi, czasem wydaje mi się, że dobrnęłam do upartych bażantów tarasujących drogę, za którymi nagle pojawia się rzeka i na pierwszy rzut okna niezbyt godzien zaufania prom (historia prawdziwa). Jednakże zawsze udaje mi się pokonać przeszkodę, idę dalej, nie spieszę się specjalnie, wiem, że przybędę na czas.
Nie biegnę. Wciąż nie potrafię; wiem jednak, że po chodzie zaczyna się trucht, a potem pełen bieg. Wiem też, że będę biegać, że nawet, gdybym teraz, za sprawą jakiegoś diabelnego podszeptu, chciała się podać, nie dam rady, przecież nie oduczę się chodzić. Pozostaje cierpliwość (cierpliwości wymagało również zrozumienie tego faktu), pewność, świadomość sukcesu, i własnej mocy. Jako bonus, wszystko to okraszone jest uśmiechem, uprzejmością, i brakiem stresu. Na początku przeszłam przez mocno rozbujaną huśtawkę emocji, jakżeby inaczej, jednak po chwili wszystko elegancko się uformowało. 
Od jednego z najgorszych okresów w moich życiu mija rok. Może i nie jestem jeszcze zupełnie nie do poznania, ale z pewnością trzeba by uważnie i centymetr po centymetrze się przyjrzeć, aby mnie rozpoznać. To kolejny z moich etapów. Dość różniący się od wcześniejszych, jednak na pewno składa się na kolejną część fabuły filmu, w którym gram. Bo tak właśnie jest - jestem jedynie aktorką, a zarazem aż reżyserką. To, jak historia potoczy się dalej, zależy ode mnie, i tylko ode mnie. Co prawda, wyznaczono mi scenerię, innych aktorów, długość wątków - ale scenariusz pozostawiono mnie. I wcale nie jest ciężko go napisać, nie, gdy nabierze się wprawy i uwierzy we własne możliwości. Skoro mam go stworzyć, to ktoś mnie do tej roli wybrał, byłam do niej odpowiednia, przecież żadne studio filmowe nie zatrudni do pisania scenariusza kogoś, kto całe życie był marynarzem, i nigdy wcześniej czegoś takiego nie rozważał (no hate dla marynarzy, to jedynie przykład). Mam do tego umiejętności, mam narzędzia, więc dam radę wykonać zadanie. Oprócz gruntownej zmiany w moim sercu, zaczynają się już nawet pojawiać pierwsze tytuły, na razie "na brudno", ale to ogromny postęp. 
Pokonam samą siebie. Będę miała nad sobą kontrolę. Mam nad sobą kontrolę. Decyduję.
For we walk by faith, not by sight.

orsth

Skąd ta samotność? If you start looking do you know what you'll find