Chciałabym stanąć obok, poza sobą, poza życiem, poza rzeczywistością. Odłożyć na bok stres, strach, niewiedzę, wstyd. Przez chwilę być światełkiem, lekkim, prawdziwym.
A potem, wczesnym rankiem, stanąć boso na już ciepłym piasku. Wypić herbatę, bez pośpiechu, znając sens. Czekać, aż się obudzisz. Przywitać się z ogrodem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz