getthisandgotthis

Moim ogromnym (nie powiem, że największym - rozumiem już, że zawsze warto zostawić sobie jakieś pole do popisu, tak dla spokoju ducha) błędem była chęć przeskoczenia całych schodów, i znalezienia się od razu na piętrze, szybko, delikatnie, z ugaszonym pożarem tyłka. Zapomniałam o najważniejszym (tak, tutaj chyba można to tak nazwać): spokojnie, wszystko się poukłada, nie ma co panikować. Ja panikowałam; przecież już muszę, co będzie jutro, szybko, przecież potrafię. A wychodzi na to, że nauczę się więcej (i - nie ma co być wobec siebie tak krytyczną - potrafię) stawiając krok po kroku. Najpierw zrozum. Później popróbuj. W ten sposób przecież buduje się podstawę czegokolwiek. Spójrz, gdzie jesteś, co robisz, co się z tobą dzieje. Daj krok nie tyle w tył, co w bok; nie zaplątuj się w swoje, a tym bardziej czyjeś, emocje. Mało subtelne wskazówki. Wszystko pójdzie dobrze, a nawet nieoczekiwanie gładko; dodatkowo będziesz mieć nad tym większą kontrolę. Krok za krokiem!
Pomyśl, co stało się wczoraj. Przypomnij sobie the bag accident. Przy okazji, pozwól temu głosikowi się wygadać, równocześnie robiąc swoje.